Θα αναφερθούν εδώ μόνο μερικά παραδείγματα θεραπευμένων ασθενών από τις χιλιάδες που θεραπεύσαμε, χωρίς να παραβιάσουμε το ιατρικό απόρρητο. Αυτό το κάνουμε για να καταρρίψουμε το μύθο, ότι τάχα δε συνεργαζόμαστε με άλλους γιατρούς. Επίσης για να κατανοηθεί καλύτερα αυτό το είδος θεραπείας.
Πριν 20 χρόνια μια εικοσάχρονη κοπέλα προσήλθε με ψωρίαση με μεγάλη διασπορά, η οποία επιδεινώθηκε μετά από ένα οδυνηρό βιασμό. Με βελονισμό, Laser και δίαιτα καταφέραμε την πλήρη εξάλειψη της νόσου. Πριν δύο χρόνια προσήλθε φούρναρης με βαριά ψωρίαση και έγινε τελείως καλά.
Την άνοιξη του 2005, προσήλθε κυρία οδοντίατρος λίγο πριν τα σαράντα έτη της με ψωριασική αρθρίτιδα κυρίως χεριών, η οποία παρακολουθείται από σημαίνοντες ιατρούς της πόλης μας ( ρευματολόγο και ορθοπεδικό ). Ήταν αδύνατο να πιάσει ένα αντικείμενο. Τα δάκτυλα της δεν υπάκουαν, λόγω της ειδικής αρθρίτιδας. Τώρα αισθάνεται καλά και η κινητικότητα είναι ικανοποιητική. Όταν η βελτίωση περνά το 70 % σε αυτή τη πάθηση είμαστε ευτυχείς. Αυτά τα περιστατικά χρειάζονται συντήρηση.
Την άνοιξη του 2005 προσήλθε ένας νεαρός 25-26 ετών, από ένα χωριό της Καβάλας. Δεν μπορούσε να σταθεί στητός από τον πόνο στη μέση, αλλά έμοιαζε η στάση που έπαιρνε το σώμα του με ένα τελικό S. Επίσης ήταν και παχύσαρκος, αφού ζύγιζε πάνω από 130 κιλά. Ο νεαρός χειρουργήθηκε για δισκοκήλη στη μέση από νευροχειρουργό σε ηλικία 19 ετών. Ο ίδιος και άλλοι νευροχειρουργοί δεν του συνέστησαν επανάληψη της επέμβασης, γιατί δημιουργήθηκε στο σημείο της επέμβασης ουλώδης ιστός. Απορίας άξιο φαίνεται το γεγονός, το πώς έγινε καλά με τον βελονισμό. Η μόνη εεξήγηση είναι, ότι λόγω της νέας ισορροπίας του μυικού ιστού, η πάσχουσα ρίζα δεν ακουμπάει πάνω στον δίσκο πλέον. Τη ζημιά την έπαθε γιατί από ηλικίας 18 ετών σήκωνε βαριά κασόνια σε μία κάβα.
Τη θεραπεία του βελονισμού τη συνέστησαν σε αυτόν συγγενείς του που έγιναν καλά προ ετών. Δεν πίστευε, ότι θα γίνει καλά, αλλά μπροστά στην απελπισία του το αποφάσισε. Μέχρι τον ενδέκατο βελονισμό δεν παρουσίασε ιδιαίτερη βελτίωση. Μέχρι τότε τον έφερναν ξαπλωμένο στην πίσω θέση του αυτοκινήτου. Ξαφνικά η βελτίωση ήταν εμφανής, σταμάτησαν προοδευτικά οι πόνοι, πήρε το σώμα την κανονική θέση. Από την δωδέκατη συνεδρία ερχόταν μόνος του οδηγώντας το αυτοκίνητο και πατώντας το συμπλέκτη. Στο τέλος της θεραπείας είχε χάσει πάνω από τριάντα κιλά και δεν είχε κανένα πόνο και καθόλου δυσχέρεια κινητικότητας . Αποφασίσαμε να κάνει μόνο άλλους πέντε αραιούς βελονισμούς μέσα σε ένα εξάμηνο, κατά το στάδιο της σταθεροποίησης των αποτελεσμάτων. Τελικά έκανε μόνο δύο.
Στο χωριό και στο περιβάλλον του μιλούν για θαύμα. Έγινε αγνώριστος. Ψυχολογικά ενισχύθηκε, απέκτησε στόχους, δουλειά και αυτοπεποίθηση. Να τι κάνει ο βελονισμός. Μέχρι το 2008 πριν τελειώσει η Εγνατία δούλευε στα χωματουργικά αυτής και παρόλο τους κραδασμούς δεν υποτροπίασε. Αν αυτό δεν είναι αιτιολογική θεραπεία, τότε τι είναι; Πέρασαν ήδη πολλά χρόνια από τις συνεδρίες βελονισμού. Το πρόβλημά του ήδη ξεχάστηκε και κοιτά τη ζωή κατάματα, χωρίς το φόβο της αναπηρίας, που τον διακατείχε.
Όλοι γνωρίζουμε τις διαστάσεις που έχει πάρει στην εποχή μας το άγχος, το οποίο αποτελεί ανησυχητική κοινωνική μάστιγα. Η καταπίεση που δεχόμαστε από διάφορους ανθρώπους, αλλά και η πίεση από τα ίδια τα πράγματα και τα γεγονότα, μας οδηγούν σε έντονο άγχος, που αν δεν βρει τρόπους διαφυγής, συσσωρεύεται μέχρι σημείου «έκρηξης» του εαυτού.
Ακόμη πιο δαιδαλώδης είναι ο δρόμος που οδηγεί την ψυχική σφαίρα στο «σκοτεινό υπόγειο» της μελαγχολίας και σε μία μορφή της, την αγχώδη νεύρωση. Όταν ο λάκκος είναι αβαθής, τότε μιλάμε για νορμάλ ανθρώπους και η θεραπεία γίνεται με φάρμακα, βελονισμό και ψυχανάλυση. Αντί πολλών λόγων, έργα. Ακολουθεί η επιστολή μιας κυρίας ιατρού παιδιάτρου. Γράφτηκε στις 28.05.1987.
«Είμαι ιατρός, 32 ετών. Σαν άτομο είμαι πολύ ενεργητικό, υπεύθυνο, δραστήριο, με πολλές φιλοδοξίες και όνειρα και χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα στη ζωή μου.
Πρόσφατα από έντονο διάβασμα, άγχος και στρες για τις εξετάσεις ειδικότητας, παράλληλα με κάποια προβλήματα, έπαθα μια φοβερή ψυχική υπερκόπωση, η οποία με οδήγησε στη μελαγχολία, απαισιοδοξία, ανασφάλεια, έλλειψη εμπιστοσύνης στις δυνάμεις μου και το κυριότερο από όλα, σε μια τάση αυτοκαταστροφής. Δεν ήθελα να ζήσω.
Καταλάβαινα πως όλα αυτά ήταν από την αγχώδη νεύρωση που με κυρίευε, αλλά μόνη μου δεν μπορούσα να αντιδράσω, παρ’ όλο που σαν γιατρός και λογικό ον, θα μπορούσα να φερθώ διαφορετικά, ξέροντας τι μου συμβαίνει.
Για να μη μακρηγορώ, ευτυχώς έμαθα για τον ιατρό, δόκτορα…, βελονιστή και κυριολεκτικά άφησα τον εαυτό μου, παρά την αρχική μου απορία, στα χέρια του και στην κυριολεκτικά θαυμαστή δράση του βελονισμού. Μετά το δεύτερο βελονισμό ένιωσα άλλος άνθρωπος και μετά τον τρίτο βρήκα τον παλιό υγιή και δυναμικό εαυτό μου και τώρα πλέον συνεχίζω τη δουλειά μου, αφού τελείωσα μια πλήρη σειρά θεραπειών.
Πιστεύω πως καμία άλλη μέθοδος δεν θα μου ξανάδινε αυτή την πολύτιμη ψυχική ισορροπία μου, τόσο γρήγορα, ανώδυνα, ακίνδυνα και σίγουρα. Γι’ αυτό, σαν άνθρωπος, αλλά και σαν ιατρός, πρέπει να ομολογήσω ότι οφείλω πολλά, ίσως και όλο το μέλλον μου, στον εξαίρετο συνάδελφο ιατρό και βελονιστή δρα … και νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη».
Η ιατρός δεν υποτροπίασε ποτέ, είναι πραγματικά δυναμική, ευφυής, καλοσυνάτη, ευγενική, εργατική και εξαιρετική παιδίατρος. Την αγαπούν και στο ΙΚΑ και στο ιατρείο της. Τα κατάφερε στην παιδιατρική με εξαιρετική επιτυχία. Παντρεύτηκε και έγινε ευτυχισμένη μαμά. Της εύχομαι καλή τύχη στη ζωή, υγεία και ευτυχία.
